PX48 na łuku przy wspinaniu się do Nagorzan czyli przed stacją Wielgus. Żal mi, że wielu zdjęć nie zrobiłem, ale nie myślałem, że kolejka z którą związany byłem od dzieciństwa przestanie istnieć. Z mej pamięci nie zniknie m.in. pociąg prowadzony przez parowóz (nie Px48) ruszający z Ksawerówki – goniliśmy go z bratem nowiusieńkim Trabantem, by kuzynowi, którego odprowadziliśmy na pociąg jeszcze pomachać. Trzeba było trochę wysiłku by dogonić kolejkę na przejeździe w Marcinkowicach. Był 1972 rok. Codzienne pociągi tłukące się rano i popołudniem (potem koło 20-tej) ogłaszające swym turkotem zbliżającą się zmianę pogody… Albo niesamowite wysiłki pociągu z burakami wspinającego się od stacji w Kościelcu pod górę ostrowieckiego lasu…

Lata mijają. Tyle dobrze, że tę końcówkę, choć już raczej nieczynnej kolei, trochę sfotografowałem. I tyle.

     Słowo jeszcze o Działoszycach.
     Tę stację poznałem dopiero w 1992 roku. Wcześniej było mi nie po drodze. Zrobiła na mnie olbrzymie wrażenie. Czysta, zadbana. Kwiaty w donicach, a krawężnik peronu wymalowany białą farbą. W tym czasie takie sytuacje nie zdarzały się już na zwykłej kolei, a co dopiero na kolejce w agonii. W moich oczach pozostanie właśnie taka, ze stojącym pociągiem przy peronie i kilkoma wagonami na bocznym torze.
     Co do trójkąta to powinien być widoczny mimo rozbiórki torów. W pewnym sensie wyznaczały go drzewa oraz brzeg rzeki, który na końcu trójkąta był dość wzmocniony.
     Wspomniane Działoszyce – 1.8.1993 – pociąg z grupą niemieckich miłośników. I ów peron. Nie wiem skąd były zawiadowca mieszkający w budynku wiedział, że pociąg przyjedzie, ale jak za dawnych lat wyszedł na peron. Pół godziny dał ostatni sygnał do odjazdu. Pociąg prowadzony od Kazimierzy Wielkiej dwoma lokomotywami.